پارک ژوراسیک

شاید سکانسی که می خوام درباره اش بنویسم ارزش هنری زیادی نداشته باشه، اما برای من از مهم ترین  – و شاید به یاد ماندنی ترین – سکانسی باشه که تابحال دیده ام. سکانسی که حتی روی مسیر زندگی ام اثر گذاشت. سکانسی از فیلم "پارک ژواسیک" ساختۀ استیون اسپیلبرگ، محصول ۱۹۹۳:

 

دانشمندان علم ژنتیک موفق شدن با سرمایه گذاری پیرمرد ثروتمندی به نام هاموند موجودات ماقبل تاریخ رو دوباره خلق کنن و در باغ وحشی تفریحی به نام پارک ژوراسیک به نمایش بذارن. اولین بازدیدکنندگان این پارک دو باستان شناس، یک ریاضیدان و دو کودک هستن. اونها با هیجان خاصی وارد پارک می شن و با ماشین های مخصوصی از کنار قفس دایناسورها رد می شن. اما هر چی کنار قفس ها منتظر می شن، هیچ دایناسوری رو نمی بینن... تا اینکه با خیانت یکی از برنامه نویسان پارک و به هم ریختن اوضاع جوی، پارک از کنترل خارج می شه و سیستم های امنیتی از کار میفتن...

 

سکانس مورد نظر من دقیقا همینجاست: دقیقۀ ۵۹ تا ۶۵ فیلم. یک سکانس شش دقیقه ای از اولین مواجهۀ انسان های امروزی با یک موجود غول پیکر ما قبل تاریخ. لحظه ای که اون تیراناسور بزرگ با غرشی گوشخراش از قفس بیرون میاد و به اولین ماشین – که بچه ها داخلش هستن – نزدیک می شه، اوج درماندگی انسان در مقابله با نتایج منفی حاصل از دخالت در کار طبیعت و اختراعات عجیب و غریب رو می شه در چهرۀ دکتر آلن گرانت (سام نیل) خوند. درست شبیه همون حالتی که در چهرۀ دانشمند فیلم "۲۰۰۱: یک اودیسۀ فضایی" کوبریک، هنگامی که کامپیوتر مرکزی در سفیه رو براش باز نمی کنه می بینیم.

اسپیلبرگ و سازنده های جلوه های ویژۀ کمپانی ILM برای ساخت این سکانس ماه ها وقت صرف کردن و روش های مختلف رو مورد آزمایش قرار دادن تا در نهایت ترکیبی از روش های مکانیکی و کامپیوتری رضایتشون رو جلب کرده. نورپردازی، صداگذاری، استوری بورد و افکت های تصویری این سکانس به قدری عالیه که به راستی نفس رو در سینۀ هر بیننده ای حبس می کنه. خصوصاً لحظه ای که نفس های T-Rex را صورت دکتر گرانت برخورد می کنه و کلاهش رو عقب میندازه.

 

من بیشتر از پنجاه بار این فیلم رو دیده ام (یعنی از سال ۹۳ تا بحال، بطور متوسط هر سه ماه یکبار) و هر بار هم مسحور این سکانس شده ام. این سکانس چنان تاثیری روی من گذاشت که به خاطرش رشتۀ کامپیوتر رو برای تحصیل در دانشگاه انتخاب کردم و به قصد ساختن جلوه های ویژه کامپیوتری وارد عرصۀ فیلمسازی کوتاه و کار در تلویزیون شدم.

هنوز هم یک عکس قاب گرفته از این سکانس روی میزم هست که با نگاه کردن بهش یه یاد میارم هیچ غیرممکنی وجود نداره و فقط باید به دنبال ابزار مناسبش بگردیم.