Spider

رالف فینس در نمایی از Spider

دنیس (رالف فینس)، بیماری روانی ساکن در تیمارستانی در لندن، در پی بهبودی نسبی به آسایشگاه آزادتری انتقال می‌یابد. فیلم مروری است بر گذشته او تا کنون، به روایت ذهن بیمارش.

***

نام رالف فینس در تیتراژ هر فیلمی می تواند انگیزه دیدن فیلم توسط من باشد. البته نه چون جرومی آیرونز. عنکبوت، نامی که در کودکی مادرش بر او نهاده است، در شروع فیلم و در بدو ورود به آسایشگاه، به گذشته خود برمی‌گردد. او در کودکی و نیز گاه در بزرگسالی در اتاقش رشته های نخ و طناب را چون تارهای عنکبوت می بست. تارهایی که در نهایت او را در پیاده کردن پیچیده ترین نقشه زندگیش یاری می دهند.  بخش زیادی از فیلم  فلش بک است. ولی فلش بکی که بیننده را آزار نمی دهد. معمولن در بسیاری از این گونه فلش بک ها که بسیار هم به ضرورت سناریو باید طولانی باشند، آنقدر بیننده به عقب باز میگردد و در آن غوطه ور می شود که گاه بازگشت به دوران کنونی آزار دهنده است و بسیار هم پیش می‌آید که چسباندن این دو به هم چیز جالبی به دست نمی دهد. ولی دیوید کورنبرگ با سناریوی خوب پاتریک مک گریت ، در این فلش بک ها خود دنیس را هم شرکت می دهد. یعنی دنیس بزرگسال را. دنیسی که  گاه در گذشته خویش با شکل و شمایل کنونی اش ظاهر می شود. بگونه ای که احساس می شود شاید بتواند تغییری در آن به وجود بیاورد.

خاطرات گذشته را آن چنان که به یاد می آورد در دفتر کوچکی با خطی ناخوانا و درهم یادداشت می کند. و گاه جایی آن ها را خط می زند و یا دفترچه را پاره می کند. جایی که گویی معادلات زندگیش جوابهای درستی ندارد.

بخش بزرگی از باور های ذهنی عنکبوت چون باورهای همه ما، تلفیقی از واقعیات و حدسیات است. حدسیاتی که در فیلم گاه به درستی شاهدی بر آن‌ها وجود ندارد.  در  نماهایی فقط دنیس کودک را می بینیم و در نماهایی دنیس بزرگسال را و نماهایی که هیچ کدام در آن ها حضور ندارند. این جاست که حدسیات رنگ می‌گیرند و با کمک واقعیات عینی، باورهای دنیس را می سازند.

در پایان فیلم، هر دو دنیس را می بینیم. چنین به نظر می رسد که دنیس کودک قهرمان است. این قهرمان در بزرگسالی چندان سربلند به نظر نمی رسد. شاید خودش هم حدسی زده باشد بر این که آن‌چه بر او رفته است، بیشتر زاییده تخیل او بوده تا آن‌چه که واقعن اتفاق افتاده است.

کورنبرگ ما را در این انتخاب آزاد گذاشته است.