ش | ی | د | س | چ | پ | ج |
1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | |
7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 |
14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 |
21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 |
28 | 29 | 30 |
بلو جاسمین
فیلمنامه و کارگردان: وودی آلن
کیت بلانشت، سالی هاوکینز، آلک بالدوین
----
آخرین فیلم وودی آلن، بیشتر یک فیلم جدی است تا کمدی. واکاوی داستان زندگی جاسمین (کیت بلانشت) است و درگیری های ذهنی اوست با گذشته اش. در واقع به شکلی که در فیلم می بینیم او بیشتر یک بازنده است تا برنده. افسرده و غمگین. هرچند که بارها خواهرش جینجر (سالی هاوکینز) را با صفت بازنده خطاب می کند. خواهری که فارغ از دغدغه های ذهنی جاسمین زندگی راحت تر و بی دغدغه تری دارد. گیرم با خوشی های لحظه ای و درگیری هایی که بر خلاف جاسمین به راحتی از کنارشان می گذرد و بر گرفتاری های روزمره خیلی سخت نمی گیرد.
آدم هایی چون جاسمین کم نیستند. کسانی که دچار گونه ای خودشیفتگی هستند و جهان را مطابق آن چه میل خودشان است دوست دارند. برای رسیدن به این منظور هم مدام مجبورند دروغ بگویند. دروغ پشت دروغ. و گاه به نظر می رسد که به خودشان هم دروغ می گویند. چرا که به قولی: "وقتی دروغی را چند بار بگویی، دیگر خودت هم باورت می شود."
فیلم های وودی آلن همیشه دیدنی هستند. او هرگز تکرار نمی شود، چه در کارهای جدی و چه در کارهای کمدی. نکته ای که باید در مورد این فیلم گفت این است که در واقع، بلو جاسمین فیلم کیت بلانشت است. او فیلم را اداره می کند. فارغ از این که داستان کلن حول محور او می چرخد. این که مدیریت آلن چقدر در فیلم نقش دارد آنقدر مهم نیست که بازی بی بدیل کیت موثر است. کیت، گلدن گلاب امسال را از آن خود کرد. اسکار امسال هم بی برو برگرد در دستان اوست.
و اما آلک بالدوین (هال همسر جاسمین) تا جایی که به یاددارم دومین کاری است که با آلن همراه است. وودی آلن اگر انگشت روی کسی بگذارد دیگر به این سادگی ها دست از او بر نمی دارد تا هر آنچه در چنته دارد را از او بیرون بکشد. باید دید کارش با او تمام شده یا در فیلم های بعدی هم باز او را خواهیم دید.
فیلم را نه به خاطر وودی آلن که برای بازی کیت بلانشت ببینید. کسی که نامش در سینمای هالیوود تداعی نام مریل استریپ است.
به به بعد از مدتها اینجا چیزی نگاشتید
تازگی فیلم رو گرفتم. بزودی می بینم.
عمو وودی همیشه برام یک جاذبه ی عجیب داره. با اینکه خیلی وقتها ناامیدم کرده اما بازم دوست دارم فیلمای جدیدش رو ببینم.
در حق این وبلاگ خیلی بی انصافی کرده بودم. سعی می کنم حداقل ماهی یک یادداشت این جا بگذارم. بیشتر شد چه بهتر.
من خیلی خوشحالم که در زمانی زندگی می کنم که وودی آلن دارد.
(نیمه شب در پاریس)
فیلم رو دیدم...
خیلی درخشان بود.
و خیلی هم تلخ...
چه خوب که دیدیش.
من از این جی آواتار ها داشتم کجا باید پیداش کنم؟
درست بالای جایی که داری کامنت می گذاری یک جمله به شکل زیر هست:
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
اونجا باید بری و دنبال کنی. اگر یادت نیافتاد باید دوباره درست کنی. ولی تا جایی که من می دونم اگر ایمیلت رو توی کامنت بنویسی، اواتارت نشون داده میشه. چون خود منم دیگه نمی تونم عوضش کنم. چون پس وردش یادم رفته.
رابطه عجیبی بین این فیلم و فوتبال برقرار بوده. درست میگم؟
البته این یک حدسه در همون روزهایی که این رو نوشتی!
نمی دونم چرا اینو میگی. چون من مطلقن فوتبال ها رو نتونستم نگاه کنم. نمی خواستم نگاه هم بکنم. چون اصلن ورزش نگاه نمی کنم. در ضمن هیچ یک از کانال های تلویزیون ما فوتبال رو نشون نمی داد.
توی آکادمی شاید 2010 بود که کیت یک نقش مرد بازی کرده بود اون چه فیلمی بود؟
یک بار نقش باب دیلن رو بازی کرد. منظورت اونه؟
فکر کنم..
سال 2007 بوده و فیلم: I'm not there با آدرس زیر در IMDB
http://www.imdb.com/title/tt0368794/?ref_=nm_flmg_act_25