سال گذشته به مناسبت نوروز، یک هفت سین آرتیستی داشتیم. سال پیش از آن هم یک هفت سین فیلمی.
امسال هیچ هفت سین دیگری به عقلمان نرسید که هم خوانی با فیلم داشته باشد. بنابراین از آن جا که تمام سال گذشته مان بیشتر به دیدن مستند گذشت و فیلم داستانی کمتردیدیم، سخت نگرفته و تنها سینی که در ذهنمان بود را این جا گذاشتیم.
نوروزتان پیروز
بهارسبزتان خرم باد
نیویورک تایمز نوشت:
در خواست عباس کیارستمی از حکومت بر آزادی جعفر پناهی ومحمد رسول اف.
نامه این فیلم ساز بین المللی به حاکمان ایران بدین شرح میباشد:
**آرزوی محال**
ادامه مطلب ...بی مقدمه، کاندیداهای خودمان را برای دریافت جایزه اسکار معرفی می کنیم. لازم به یاد آوری است ما در جایگاه یکی از ژوریا فقط توانستیم چهار فیلم را ببینیم. البته همین چهار فیلم هم برایمان فرستاده شده بود. نه این که کلاس بگذاریم و بگویم که همه فیلم ها را برایمان فرستاده بودند. نه.
فیلم اینگلوریسبسترز که خارجیش می شود Inglorious Bastards کاندیدای دریاف هشت اسکار است. تمام هشت انتخابمان را به این می دهیم. نوش جان و حلالش باشد عین شیرمادر. در رشته های:
Best Achievement in Cinematography
Robert Richardson
Best Achievement in Directing
Quentin Tarantino
Best Achievement in Editing
Best Achievement in Sound
Michael Minkler
Tony Lamberti
Mark Ulano
Best Achievement in Sound Editing
Wylie Stateman
Best Motion Picture of the Year
Lawrence Bender
Best Performance by an Actor in a Supporting Role
Christoph Waltz
Best Writing, Screenplay Written Directly for the Screen
Quentin Tarantino
پ.ن.
بازی تمام شد. اینجا نتایج را ببینید. ما که زوم کرده بودیم روی فیلم تارانتینو، و بیشتر از خود کویینتین دلواپس بودیم، از نگرفتن اسکار های فیلم نامه و کارگردانی خیلی متاسف شدیم. از همان وقت هم کینه هرت لاکردار را در دل گرفتیم. این فیلم هرت لاکردار که ایمیل یکی از تهیه کنندهایش به ژوریا برای پارتی بازی، به نظر می رسید که تاثیر منفی در آن ها ایجاد کرده باشد و نتایج را به سود فیلم های دیگر عوض کند، نکرد. احتمالن این ایمیل حاوی پیشنهادهای وسوسه انگیزی بوده و آن ها هم که شب عید و خرجی و اینا داشتن و اهریمن لذات نفسانی بهشان غلبه کرده و ...........
کوینتین تارانتینو، کریستف والتس و ساندرا بولاک
Inglorious Bastards آخرین فیلم کوینتین تارانتینو است با ساختاری چون Kill Bill ولی ملموستر و در نتیجه خشن تر. داستان فیلم در زمان جنگ جهانی دوم و از سال 1941 تا 1944 را در بر میگیرد. در فرانسه اشغال شده توسط آلمان نازی. البته فیلم، تاریخ، آنچنان که اتفاق افتاد نیست، بلکه تاریخ است، آنچنان که تارانتینو دوست داشت اتفاق بیافتد. کاری که از هر فیلم سازی انتظار میرود. مگر این که خواسته باشد گونه ای مستند سازی کند وگرنه، چاپلین هم دیکتاتور بزرگ را بر مبنای آنچه که در جنگ جهانی و بر مردم دور از جبهه گذشت را به تصویر کشید ولی به سهم خود دخل و تصرفاتی را که دوست میداشت در تاریخ کرد. در هنگام پایان هر دو فیلم هم حس میکنی تصویری درست از فجایع آن دوران را دیدهای و این حس، خیلی هم دور از واقعیت نیست.
بروید فیلم را ببینید. فیلمهای کوینتین را ببینید. این کارگردان از جمله فیلمسازانی است که بسیاری از فیلم هایش به قول دوستداران سینما یک حادثه است. از جمله همین یکی.
نام فارسی روانی برای فیلم پیشنهاد نشده است. آن را به همین نام می خوانیم. "IB" کاندیدای دریافت هشت جایزه اسکار است. که در سه بخش زیر شایستگی گرفتن آن ها را دارد:
یک: بهترین فیلم نامه غیر اقتباسی. کوینتین تارانتینو Quentin Tarantino
دو: بهترین بازیگر نقش دوم مرد. کریستف والتس Christof Waltz
سه: بهترین کارگردانی. کوینتین تارانتینو
چهار: بهترین فیلم، کوینتین تارانتینو. البته بعد از مشورت با یکی از اعضای ژوری اسکار یعنی حسام، که کلیه فیلم های امسال برایش ارسال شده است.
از کریستف والتس اتریشی بگویم که پدیده کشف شدهای است در عالم سینما. بازی او در "IB" یکی از بهترین بازیهایی است که در تمام طول عمرم از یک هنرپیشه دیده ام. به یاد ماندنی تر از "خاویر باردم" در "جایی برای پیرمردها نیست". کریستف والتس آنقدر بازی زیبایی ارائه میدهد که شاید این گونه به نظر برسد که این بهترین بازی طول کار سینماییش باشد، تارانتینو بهترین فرم او را یافته و به نمایش گذاشته است. بعد از این فیلم، در گیر چند پروژه دیگر هالیوودی شده است. بازی های دیگر او نشان خواهد داد که این پیش بینی تا چه حد به واقعیت نزدیک است.
فیلم هر شب تنهایی را امشب دیدیم. با ترانه و در شهرفرنگ.
انگیزه دیدن آن هم، حضور خانم لیلا حاتمی بود. بانوی سینمای امروز ایران. نام هنرمندان مردمی کشورمان بر هر بنر و سردر سینمایی، ما را وادار به دیدن فیلم می کند. گیرم بعد از اکران و در سینمای خانه خودمان.
***
پ.ن.
سینمای خودمان گفتیم و کباب شدیم. درایور سینمای ما یک سامسونگ مدل HT-TX25 ه. حدود دوسالی عمر کرده. با این که صد تا فیلمم باهاش ندیدیم ولی دو بار تا حالا خراب شده. سعی کنید این مدل رو نخرید.