بیست

آقای سلیمانی، مردی تنها و در آستانه پیری که مالک یک تالار پذیرایی عزا  و عروسی است، تصمیم به فروش تالار می گیرد. تلاش کارگران تالار برای بقای آن و به تبع آن، بقای خودشان، با ورود جوانی نوازنده  که در جستجوی کار است، آقای سلیمانی را بر سر دوراهی قرار می‌دهد. دو راهیی که انتخاب راه درست در آن، چندان آسان به نظر نمی رسد.

***

بیست را دیدم. نه در سینما. انگیزه دیدن هم حرکت ارزشمند آقای پرویز پرستویی هنرمند مردمی کشورمان بود در چهارمین جشنواره فیلم گرجستان. او که برای بازی در این فیلم جایزه بهترین هنرپیشه مرد جشنواره را از آن خود کرده بود، ضمن سخنانی جایزه را تقدیم ملت ایران کرد. وی، حین دریافت جایزه گفت:

"با وجود اوضاع و شرایط فعلی، همه ما آب و خاک کشورمان را دوست داریم و این موفقیت ها را مدیون نگاه و تلاش مردم هستیم، به همین دلیل با صمیم قلب این جایزه را به مردم کشورم ایران تقدیم می کنم."

بیست، فیلمی است با سناریویی نامتعارف. سناریویی که تصویرگر زندگی روزمره بخشی از جامعه است که معمولن در فیلم ها در حاشیه قرار دارند. زندگی کارگران یک تالار پذیرایی با تمامی زیر و بم ها و عشق‌ها و ناکامی هایشان. بیان دردی نهفته در بطن جامعه امروز کشورمان. البته بیان نوع ایرانی آن. وگرنه داستان فیلم می تواند در هر جای دیگری از جهان هم اتفاق بیافتد. آقای سلیمانی می تواند در کشوری مانند فرانسه مثلن بشود مسیو لغوش و انگیزه اش برای فروش تالار هم این باشد که برود و با پولش بقیه عمر را جهانگردی کند. ولی در این سناریو و در این جا سلیمانی کسی است که دچار افسردگی است. افسردگی برای این که در تالارش بیشتر عزاست تا عروسی. و این همان چیزی است که فیلم را ایرانی می کند و سلیمانی را ناتوان و بی رغبت در اداره تالار.

فیلم ساز، یکی از راه های برون رفت از فضای تاریک، غم زده، سیاه  و افسرده تالار را حضور هنر موسیقی در این فضا می داند که  با کشاندن جوان نوازنده به فیلم، به گونه ای  این باور را ارج  می نهد. هنری که می تواند روح افسرده فضای حاکم بر تالار را جلای دیگری دهد.

این فیلم ساخته عبدالرضا کاهانی است. با فیلم‌نامه ای از خودش و حسین مهکام. من قبلن فیلمی از ایشان ندیده ام. ولی بیست وادارم می کند که ساخته بعدی او را ببینم.

پرویز پرستویی هم‌چنان بی تا و یگانه است. یک سوپر استار بی هیچ کم و کاست.

انتخاب بازیگران دیگر که نقش کارگران تالار را دارند بسیار درست  و بجاست مهتاب کرامتی و علیرضا خمسه نیز جایزه بهترین هنرپیشه زن و  مرد مکمل را در بیست و هفتمین جشنواره فیلم فجر برای همین فیلم دریافت کردند.

تمامی فیلم در فضای رئالیستی فیلم برداری شده است. این شیوه با این که بسیار کار را دشوار می کند ولی در القای حس سازندگان آن بسیار موفق است.

یکی از سکانس‌هایی که  فیلم  را دچار افت می‌کند، مربوط به جشنی است که در این فیلم آمده است. سکانسی که با این که بسیار رئال است ولی جذاب نیست. حداقل من دوستش ندارم. در باره این گونه  سکانس‌ها بعدن می‌نویسم.

فیلم در باره گذشته آقای سلیمانی  سکوت می‌کند. شاید نیاز چندانی به آن نباشد. اگر فقط و فقط  مشکل کارگردان با حالت روحی کاراکتر اصلی فیلمش، میزان برنامه های عزاداری در تالار باشد. و همین طور به نظر می رسد که کارگران از زندگی خصوصی همکارانشان در بیرون از تالار اطلاع درستی ندارند. این چیز با واقعیت جور نیست، چرا که معمولن این گونه آدم‌ها، از تمامی زیر و بم زندگی همکارانشان با خبرند.

دیدن بیست را از دست ندهید. یادتان هم نرود که نسخه اصلی فیلم را  بخرید و ببینید. برای این کار نیمی از بهای بلیط سینما شهرفرنگ را باید بپردازید.