فیلم هایی که می بینیم

فیلم هایی که می بینیم

رویاهای ما زندگی واقعی ما هستند. (فدریکو فلینی)
فیلم هایی که می بینیم

فیلم هایی که می بینیم

رویاهای ما زندگی واقعی ما هستند. (فدریکو فلینی)

فقط حقوق مولف؟

روی تمام سی دی های ایرانی که می خریم نوشته حقوق مولف را رعایت کنید. یا چیزی شبیه این. ینی سی در را کپی نکنیم. حالا اگر روزی روزگاری سی دی اصل را دادیم به دوستمان که ببیند فکر نمی کنم خیلی به حقوق مولف تجاوز کرده باشیم. و این چیزی است که معمولن ما می کنیم. ولی تا به امروز هیچ فیلم ایرانی را از بد بد تا خوب خوبش را کپی نکرده و به کسی نداده ایم. مگر فیلم سنتوری که آن هم وجهی بابت این کپی کردن به حساب تهیه کنندگان ریختیم. یا کسی از گربه های ایرانی خبر نداره، آن هم با مجوز سازنده ی فیلم ینی بهمن. 

اما یک چیزی این روزها کلن ما را به هم ریخته و آن هم رعایت نکردن حقوق ما بینندگان است. ابتدای فیلم ها کلی تبلیغات می بینیم که خب مختاریم که ببینیم یا نبینیم. ولی تبلیغات میان فیلم اصلن برای ما قابل درک نیست. در هیچ جای دنیا چنین کار کاسبکارانه ای با یک اثر هنری نمی شود. مبلغ دوهزار و پانصد تومان برای یک فیلم پول می دهیم. سی در را داخل ضخیم ترین مقوایی که تصورش را بکنید قرار می دهد و  تهیه کننده حتا ابا دارد از یک کیسه ی پلاستیکی برای محافظت سی دی از خش خوردن. می پرسم: 

کم می آورید؟ سی را گران تر بفروشید. بهای کیسه ی پلاستیکی شاید یکعدد دو رقمی است و در بهترین شرایط یک کیسه ی ضد خش، زیر صد تومان است که با خرید انبوه خیلی کمتر هم می شود. اصلن صد تومان با ما حساب کنید. گردنمان از مو باریکتر. سی دی را دوهزار و ششصد تومان بفروشید. بعدش ولی برای حفظ حقوق ما  تبلیغ وسط فیلم را هم بردارد. اصلن هیچ محلی از اعراب ندارد که وسط فیلم سعادت آباد یکهو تصویر کات شود به: 

بچه ها بدویین بیاییین شهر بازی .............  

بدتر از این امکان دارد؟ 

یا وسط قهوه ی تلخ تبلیغ بانک داریم.  از روزی که تبلیغ این بانک آمده وسط این سریال حال من یکی از این بانک بهم می خورد و عمرن بروم و در آن حساب باز کنم. چرا که تمام کاسه ی کوزه ی حس هنری من یکی را بهم می ریزد. این بانک خیال می کند با این کار برای خودش جایی در میان مردم باز می کند؟ شک دارم 

فهم این قضیه خیلی سخت نیست. 

بنابراین از این تاریخ به بعد، خرید محصولات اصلی را تحریم می کنم. و سعی می کنم کپی آن ها را بخرم. هزار تومان. توی کیسه نایلونی. البته برای کسی هم کپی نمی کنم. خودش می داند و  کسانی که باید حقوقشان را رعایت بکند. تا روزی که این بازی کاسبکارانه با آثار هنری تمام شود. 

فینیتو.