اد وود (Ed Wood) ****

کیست که در زندگی طعم تلخ شکست را نچشیده باشد؟ در واقع چه بسا بسیاری از مردم بیشتر ناکام‌اند تا کام‌روا. ولی حتا در عالم سینما که بسیار رویا پرداز است آرزوی دیدن کامروایی های دیگران را دارند و دوست ندارند با قهرمانان ناکام این پرده جادویی هم‌ذات پنداری کنند و هر چقدر هم که فیلم تلخ باشد باز بهتر می‌بینند که  سینما را با پایان خوش فیلم ترک کنند. اد وود یکی از این دسته فیلم‌هاست. روایت  ناکامی‌های یک تیم فیلم‌ساز. ساکن در استودیو لارچ‌موند ِ هالیوود.

وقتی یکی از نوابغ سینما یعنی تیم برتون بخاهد با کمک نابغه دیگری یعنی جانی دپ، زندگی  بدترین کارگران تمامی اعصار هالیوود را تصویر کند، نتیجه کمدی درامی  زیبا و روان و دلچسب می‌شود به نام اد وود.

اد وود، با نام کامل ادوارد دی وود جونیور(1978-1924) کارگردانی بود با شکست‌های سریالی. ولی هم‌چنان می‌‌تاخت. در هر یک از شکست هایش به دنبال دیدن نیمه پر لیوان که نه، بلکه به دنبال دیدن قطره‌ای آب در لیوان بود و با این‌که آب را همیشه می‌دیدهرگز موفق نبود.

فیلم به طریقه سیاه و سفید فیلم‌برداری شده با نورپردازی فوق العاده که معمولن اگر در فیلم‌هایی از این دست رعایت نشود یا دست کم گرفته شود، جذابیت تصویری خود را از دست می‌دهد. نور پردازی در فیلم‌های سیاه و سفید کار رنگ را انجام می‌دهد و در فقدان رنگ خود را باید نشان دهد.  نمونه چنین کار موفقی را قبلن از مل بروکس دیده بودیم در فیلم سینمای صامت.

بازی‌های استادانه بازی‌گران فیلم از جمله مارتین لاندو که مجبورند برای به تصویر کشیدن همکاران اد وود بد بازی کنند بسیار دیدنی است. کلیه پرسوناژها واقعی هستند و بعضن زنده. هر چند تیتراژ اولیه فیلم روی سنگ قبرهایی دور میزند که نام هنرپیشگان برآن نقش بسته است و از همان اول می‌فهمیم که با دنیایی از خیل مردگان طرفیم.

موزیک متن فیلم برگرفته ا زآثار موسیقی کلاسیک است و کار هوارد شور. از جذابیت فیلم بسیار کاسته می‌شد اگر آن را در خدمت نداشت.

جمله‌ای  را اد وود از اورسون ولز –دقیقن نقطه مقابل وود- گرفته و بر اساس آن هر آن‌چه که خودش می‌خاست انجام می‌داد و کوچکترین مشورتی را هم نمی‌پذیرفت و اگر هم این کار را می‌کرد به بدترین شکلی آن را در کارش تاثیر می‌داد.

" چرا باید زندگی را صرف ساختن رویاهای دیگران بکنیم؟"