ویکی، کریستینا، بارسلونا

 

Vicky Cristina Barcelona

سناریست و کارگردان: وودی آلن

ویکی (ربکا هال) و کریستینا (اسکارلت یوهانسون)، تصمیم می‌گیرند که تابستانی را در بارسلونا بگذرانند. هر کدام به دلیلی. ویکی نامزدی خوابانده در آب‌نمک دارد و کریستینا زندگی بدون عشقی را می‌گذراند. در یک نمایشگاه نقاشی، خوان (خاویر باردم) که خود نقاشی است که به تازگی از زنش جدا شده، توجه کریستینا راجلب می‌کند. کمی بعد و در رستورانی، خوان، آن‌ها را دعوت می‌کند که تعطیلات آخر هفته را با وی بگذرانند. شراب خواری  و ...... و سه نفری عشق‌بازی کنند. در حالی که ویکی بعد از آشنایی با خوان بهم ریخته است، در نهایت کریستینا و خوان زندگی مشترکی را آغاز می‌کنند. پیوستن ماریا (پنه لوپه کروز) همسر سابق خوان به زندگی آن‌ها، جلوه‌های دیگری از روابط آدم‌ها را به نمایش می‌گذارد. جلوه‌هایی که برای هر سه جذابیت‌های خودش را دارد ولی در نهایت این کریستینا است که قادر به ادامه دادن آن نیست.

من همیشه وودی آلن را به عنوان یکی از نوابغ تاریخ سینما تحسین کرده‌ام. نبوغی که به طور عمده خود را در سناریوهای غیرقابل پیش‌بینی او نشان می‌دهد. هر یک از فیلم نامه های وی، یک نوآوری است. وشبیه هیچ سناریوی دیگری نیست. هرچند افسانه او را -در سناریو- دوست ندارد. چرا که باورش بر این است که او فیلم سازی است بسیار شخصی ساز. و بر عکس من همین اش را دوست دارم.  این فیلم را نمی‌توانم بگویم چند سال ولی بسیار از زمان حال جلوتراست. اصلن وودی آلن همیشه جلوتر از زمان حرکت می‌کند.

نقاش به دو دوست پیش‌نهاد یک اتاق خواب سه نفره می‌دهد. چیزی که بعدها گیرم به شکلی دیگر عملی می‌شود. آلن به روشنی پا را از دایره یک زندگی زناشویی دو نفره فراتر گذاشته و تستی بر این شیوه زندگی می‌زند. تصور آن دشوار است. ولی به جرات بگویم که تحمل خروج کریستینا از خانواده‌ای که آلن به تصویر کشیده است برای حداقل خود من هم سخت بود، چه برسد به ماریا که تازه داشت خنده بر لب‌هایش می‌آمد و از آن برخوردهای عصبی فاصله می‌گرفت و رخ دادها، رنگ و بوی دیگری بر آن چه که بر او می گذشت زده بود..

پنه لوپه کروز به حق اسکار هنرپیشه نقش دوم را گرفت.جایزه هنری گلدن گلاب را هم گرفت که از دیدگاه هنری ارزشمندتر از اسکار است. 

یکی دیگر از زیبایی های فیلم.عکس‌های کریستینا هستند، که مشوق اصلی او در این هنر،  ماریا ست. عکس‌هایی که گاه نشان دهنده لحظاتی از زندگی این سه معشوق است. لحظاتی که در فیلم نشان داده نمی‌شود.

در پایان تابستان هیچ‌یک از پرسوناژهای فیلم لبخندی به لب ندارند و به نظر می‌رسد در فکر تابستانی پرماجرا هستند که بر آن‌ها گذشته است و نیز آینده مبهمی که بر روابط همه آن‌ها سایه انداخته است.

جا دارد که در مورد اسکارلت یوهانسون هم بگویم.  تا جایی‌که حافظه من یاری می‌کند سومین زنی است که دارد به طور ثابت در فیلم‌های آلن بازی می‌کند. او پا در جای پای دایان کیتون و میافرو گذاشته است. یوهانسون در این فیلم هم چون گذشته، روان و صمیمی ظاهر شده است.

موسیقی فیلم بسیار دوست داشتنی است. استفاده از ملودی های کلاسیک و قدیمی از جمله قطعه مشهور آستوریاس، حس ِ فضای رومنس فیلم را دو چندان کرده است. 

چشم بسته و به تمام آن چه که وودی آلن می سازد ۵ ستاره تقدیم می کنم.