ماری آنتوانت (Marie Antoinette) **

از روزی که صوفیا کاپولا اولین فیلمش را در چندماهگی بازی کرد-پدرخانده یک- تا روزی که آخرین فیلمش را بازی کرد –پدرخانده سه- معلوم بود که توی بازیگری به جایی نمی‌رسد. این بود که سرش را انداخت پایین و معقول رفت به سراغ کشف دیگر توانایی‌هایش. کاش همه این کار را بلد بودند. تا کنون سه فیلم ساخته که این آخری ماری آنتوانت است. در مقام فیلم‌نامه نویس و کارگردان.

فیلم روایت  زندگی ماری آنتوانت است. از روزی که روانه قصر لویی پانزدهم می‌شود که با پسر وی یعنی لویی شانزدهم ازدواج کند تا روزی که از قصر به اتفاق شاه یعنی همسرش در پی وقایع انقلاب خارج می‌شود. فیلم‌نامه زندگی ماری آنتوانت به شکلی که صوفیا دوست دارد جلو می‌رود نه آنگونه که مورخان نوشته اند. عیاشی ها و شب زنده داری‌های آخرین شهبانوی فرانسه کمرنگ تر از آن‌است که در تاریخ آمده است. مخالفت آنتوانت با انقلابیون جز در یکی دو مورد هم دیده نمی‌شود. طوری که نمی‌تواند توجیه‌گر اعدام وی در انقلاب کبیر فرانسه باشد. کما این‌که در فیلم هم  از گیوتین خبری نیست. یعنی صوفیا نمی‌خواهد مرگ قهرمان فیلمش را تصویر کند.

کارگردان در نهایت ِتوان در اداره صحنه ها موفق است. یکی از مواردی  که آزارش داده عدم شرکت آلن دلون در نقش لویی پانزدهم بوده که آنهم از لج‌بازی ویژه فرانسوی ها در مخالفت با خارجی ها ناشی می‌شود. چرا که آلن دلون در ملاقات با وی گفته که آمریکایی ها نباید در مورد فرانسوی ها فیلم بسازند. با یک چنین روحیه‌ای در نزد فرانسویان، می‌توان احتمال داد که اگر ماری آنتوانت خارجی نبود اعدام نمی‌شد. شانس آوردیم که هیتلر فرانسوی نبود.

فیلم کمی کشدار است. براحتی میتوانست صد دقیقه باشد. با این مدت زمان باید بسیار بیش از آنچه که گفت، گفته میشد.  پلان های فیلم هم عینا بیان‌گر تابلوهای نقاشی مربوط به آن دوران است. طیف رنگ‌های زرد و نارنجی و آبی رویال در فیلم بسیار دیدنی است.

بارزترین نقطه فیلم طراحی لباس فوق‌العاده آن است که کاندیدای اسکار 2007 هم هست. من فیلم های رقیب را ندیده‌ام. میلنا کانونرو طراح لباس  فیلم می‌تواند عمو اسکار را به خانه ببرد. چند روز دیگر باید منتظر باشیم. کما این‌که میتوان منتظر فیلم‌های بهتر خانم صوفیا کاپولا هم بود.